Bardzo czekałem na ten wyjazd, myślę, że nie tylko ja. Granie online jest ok, ale dla mnie zawsze był to tylko fajny, ale jednak substytut. Pewnie jesienią do niego wrócę – oby dobrowolnie, a nie pod wpływem delty, czy innej gammy… Ale nie o tym jest ten wpis.
Wyposzczony spowodowanym pandemią brakiem grania na żywo i kontaktu z radosną ekipą, ostrzyłem swoje płetwy na te trzy sesje i to wszystko, co dziać się miało między nimi. W czwartek przed trzynastą zajechała po mnie silna, krakowska ekipa i w zasadzie po kilku minutach od wyjścia z pracy, byłem już w „zresetowanej” atmosferze, choć do Chaty Morgana zostało nam jeszcze przeszło dwie godziny w samochodzie. Sporo nas było tym razem, bo aż dwadzieścia dziewięć osób, z czego cztery pojechały z nami po raz pierwszy, a trzy z nami nie grały, ale wspólnie spędziliśmy czas w ten weekend. Po raz pierwszy, panie stanowiły aż trzecią część całej ekipy. Duża ilość ludzi, to duża ilość sesji, tym razem było ich aż piętnaście, po pięć równocześnie. W co graliśmy?
Czwartek to dla mnie okazja do spotkania z długo niewidzianymi ludźmi i prowadzona przeze mnie sesja w Ultima Forsan. Od dawna miałem ochotę poprowadzić Ultimę, savagowy setting Mauro Longo i Giuseppe Rotondo chwycił mnie za serducho dawno temu, ale jakoś nie było okazji. A potem Covid, a granie w pandemię w pandemii nie dla wszystkich jest cool 🙂 Renesansowa Europa otrząsająca się z plagi zombie, wydawała mi się na tyle prosta do przedstawienia, że ten właśnie setting wybrałem do poprowadzenia na czwartkowy, resetowy wieczór. Z graczy zapisali się do mnie Furiath i Maro, z którymi grywałem często, Parasit z którym miałem na koncie jedną sesję online i Camparis – spotkaliśmy się przy stole po raz pierwszy. Ekipa świetna, trzymajaca się razem, grajaca pro-drużynowo, z dystansem do siebie, nie obawiajaca się porażki, ani odrobiny ryzyka dla widowiskowości sceny. Miałem po sesji lekki niedosyt, który zawdzięczam tylko sobie – niepotrzebnie cięte sceny, w tym finał – ale graliśmy koło pięciu godzin, a czwartek to rozpędówka, ludzie są zmęczeni podróżą, spragnieni towarzystwa, generalnie spragnieni… W tym czasie poleciały cztery inne sesje, w tym Cyberpunk RED prowadzony przez Trikiego:
Piątek, piąteczek, piątunio. Pierwsze podejście do Liminala, tym razem jako gracz, prowadził Triki. Zagrałem magiem ukierunkowanym na klątwy i błogosławieństwa, towarzyszyli mi MoNika (face), Psyl (clued-up criminal) i Parasit (człowiek-adrenalina). Liminal – czyli urban fantasy w realiach współczesnej Anglii, nasycone istotami z lokalnych mitów i legend, gdzie gracze wcielają się postaci żyjące na granicy śiwata naszego i ukrytego – spadł na mnie „z jasnego nieba” jakieś trzy miesiące temu i trafił jak przysłowiowy piorun. Triki Liminala podał we własnym sosie, przez pół sesji ślepi na wskazówki walczyliśmy z Babą Jagą, aby na końcu ruszyć na czele changelingów do epickiego boju z Protoplastą – przy dźwiękach hitu Barrego White’a. Bawiłem się przednio, choć Triki też ściął kilka wątków, gdyż wieczorem czekała na nas k-setka, czyli uświęcona ściecką tradycją impreza integracyjna.
Pretekstem do podkręcenia obrotów k-setki, był fakt, iż Michu i Pan Roman obchodzą w tym roku okrągłe urodziny – dokładnie 90, gdyby to zliczyć „zusamen do kupy”. Pieczę nad główną częścią urodzin sprawował Zły Janek, ze skromnym wsparciem Revka, Mara, Jędrzeja, tsara i moim. Mimo, iż Pan Roman spędził w Szkocji trochę czasu i zostawił tam kawałek serca, to Michowi i jego zamiłowaniu do Nieśmiertenego zawdzięczamy temat przewodni wieczoru. Dwaj (nie)młodzi pasterze zostali przyobleczeni w kilty przez Złego Janka, nakarmieni gorącym haggisem (east limited ed.) przez Revka, napojeni przeze mnie, pogonili kota angielskim łucznikom pod okiem Murdocha (Mara):
a potem stoczyli krótki, acz śmiertelnie groźny pojedynek na zasadach opracowanych przez Jędrzeja. Po każdym queście musieli odnaleźć ukryte w owcach fragmenty mapy, która zaprowadziła ich do ukrytych skarbów:
Na koniec „Pan Reset and Mr. Nodens Arkham Asylum Pipes & Drums” odśpiewali „hu łonts to liw forewa”:
Co w naszych głowach wyglądało mniej więcej tak:
Co istotne owce były patroszone wielce delikatnie, żyją i mają się dobrze, a skarby zostały odnalezione:
Tego wieczoru nie da się łatwo opisać kilkoma słowami i zdjęciami, na szczęście Zydy stanął na wysokości zadania i podobnie jak przed rokiem dostaliśmy relację, 3, 2, 1…
Z relacji zdjęciowej niejednoznacznie wynika, że była też druga z chlubnych świecki tradycji, czyli k-dziesiątka. Bieg na k10 kilometrów odbył się, sądząc po zdjęciu rano (sobota?) w okolicach zamku Lipa – czyli tym razem wyturlało na k10 jakieś 7 km.
W sobotę miałem drugie podejście do Liminala, tym razem jako MG. Do stołu zasiadłem z Jarem (mag), Mieszkiem (rycerz), psylem (wilkołak) i Zydym (włamywacz-nożownik). Widok dziarskiej ekipy w plisowanych kieckach stylizowanych na tanie kilty, z plastikowymi claymorami w rękach, pomiędzy szturmującą kawalerią angielską, a szkocką piechotą pod Culloden z pewnością pozostanie mi w głowie. Podobnie jak „zaznaczanie swojej obecności” u rezydentki Zimowego Króla w Edynburgu, czy „brak zainteresowania” Excalliburem.
Eh, brakowało mi tego wszystkiego i będę tęsknił. Dzięki wszystkim za nerdowskie pogaduszki, wspólną zabawę na sesjach i grzebanie w owcach. GEJ zaplanowany na 7-10 października, oby tylko nie był to DELTA GEJ… W Resecie udział wzięli:
